de teleurgang van het bioscoopbezoek deel 1

Ik herinner me een tijd waarin naar de bioscoop gaan een avontuur op zich was. Hoe het een beloning was na een harde week, een plek om je zorgen te vermijden, waar je je angsten even uit de weg kon gaan en gewoon kon wegzinken in een andere wereld. Helaas is die tijd voorbij.
Naar de bioscoop gaan is een taak geworden, een ganse machine dient in gang gestoken te worden eer we bereiken wat we willen: anderhalf uur verdwalen in één of andere fascinerende wereld waar wezens, die we anders nooit zouden ontmoeten, vrijelijk hun gang gaan en wonderbaarlijke avonturen beleven, of ons konden optrekken aan het o zo herkenbare verhaal van iemand die onder het leven gebukt gaat, maar met wilskracht en overtuiging terug controle krijgt over de vele obstakels die op hun weg liggen en ons zo hoop geeft dat ook wij en onze zielige zorgen met wat bijsturing onze doelen kunnen bereiken.
Laat me beginnen met vroeger.
Noem het nostalgie of wat je ook wilt, maar vroeger reed ik met plezier ettelijke kilometers om me op zondag neer te poten in een zachte, comfortabele bioscoopstoel en kennis te maken met personages die iets te zeggen hadden. Ik had de gewoonte om iedere zondag na het middagmaal met de fiets een bezoek te brengen aan mijn grootmoeder en mezelf daarna te verwennen met een bioscoopbezoek. Iedere zondag opnieuw, telkens ik de deuren van het bioscoopcomplex opengooide, werd ik begroet door een warme gloed die me volledig omwentelde. Ik stond met plezier 5 tot 10 minuten in de rij om een ticket te bemachtigen voor de film die het gratis wekelijkse tijdschrift cinescoop me de week voordien had weten te overhalen met een korte synopsis. Altijd werd ik begroet door een lieftallige juffrouw die me glimlachend vroeg welke film ik wou zien. Soms werd ik teleurgesteld en werd er me gewezen op het feit dat ik geen 16 was op dat moment en ik noodgedwongen de titel op het bord koos die me het meeste aansprak.  Het tarief op dat moment voor een adolescent bedroeg 160 bf. Ik gaf met plezier al het geld af dat ik eerder op dag van mijn moeder gekregen had om de week door te komen en had meestal nog een beetje over om me een drankje en/of een hapje te kunnen kopen. Nadat ik mijn ticketje kreeg ging ik verder en kwam ik tot bij een nauwe doorgang waar alweer een meer dan bekoorlijke jonge deerne me glimlachend stond op te wachten. Ik gaf haar mijn kaartje en nadat ze een stukje had afgescheurd, herhaalde ze welke zaal op mijn aankomst stond te wachten. Vooraleer ik me naar mijn ongenummerde stoel begaf, liep ik nog vlug even langs de bar om met de rest van mijn zakgeld een lekkere cola of eender welk drankje me die week kon laten watertanden en één of andere zoete lekkernij aan te schaffen.
Ik had de frustrerende gewoonte van veel te vroeg aanwezig te zijn. Meestal was ik een uur voor aanvang al aanwezig. Als ik dan met anderen had afgesproken (wat niet zo veel gebeurde, want dit was mijn heiligdom en wilde ik niet met iedereen delen) kwamen die meestal maar een vijftal minuten op voorhand toe. Een voordeel van deze gewoonte was dat ik kon kiezen uit een ganse zaal vrije bioscoopzitjes en me meestal nestelde in de meest centraal gelegen zetel omdat ik toen recht voor me kon kijken en het volledige scherm kon overzien en omdat het geluid, het heerlijke dolby, dan van overal rond mij heen kwam.

later deel 2